Süperiletkenlik, bazı malzemelerin belirli sıcaklıklarda elektrik akımını iletirken direnç göstermemesi veya direncin sıfıra yakın olması durumudur. Bu malzemeler süperiletken malzemeler olarak adlandırılır.
Süperiletkenlik, ilk olarak 1911 yılında Hollandalı fizikçi Heike Kamerlingh Onnes tarafından keşfedildi. Süperiletkenlik, düşük sıcaklıklarda, genellikle -273 dereceye yakın sıcaklıklarda (sıfır noktası), gerçekleşir. Bu sıcaklıklara ulaşmak için özel soğutma teknolojileri kullanılır.
Süperiletken malzemelerin en önemli özelliği, elektrik akımını hiçbir dirençle karşılaşmadan iletmesidir. Bu nedenle, süperiletken malzemeler, çok yüksek akımların iletilmesi için kullanılabilirler. Süperiletkenliğin diğer önemli özellikleri arasında manyetik özellikler, manyetik alanlarla etkileşim ve manyetik alanların sıfırlanması yer alır.
Süperiletken malzemelerin kullanım alanları oldukça geniştir. Elektronik, manyetik alanlar, manyetik levitasyon, manyetik rezonans görüntüleme (MRI), elektrik jeneratörleri, manyetik kalkanlar ve süperiletken hızlandırıcılar gibi birçok alanda kullanılırlar. Ayrıca, süperiletken malzemeler, daha verimli enerji depolama sistemleri oluşturmak için de kullanılabilir.
