Günümüz ebeveynliği farklı bir noktaya kaymış vaziyette. Eğitim camiasında olanların bu serzenişini çok duymuşsunuzdur, üzerine lügatımıza yeni eklenen helikopter ebeveynlikte bu serzenişin anahtar kelimesi haline gelmiş. Bu gidişatın vahametinin farkına varıp acilen fabrika ayarlarımıza geri dönmeliyiz.
Yetiştirdiğimiz nesiller özgüvenden yoksun, bilişsel becerilerini tam manasıyla kullanamayan, psikomotor becerileri sınırlı bireyler yetiştiriyoruz. Bunun sonucunda tamamen bencil, bireyselleşmiş, yardıma muhtaç kitleler ile karşı karşıya kalıyoruz.
Bunu gözlemlemek için herhangi bir mahalle parkına ya da oyun alanında on dakika geçirmemiz yeterlidir. Orada göreceklerimiz; kaydıraktan babasının elini tutup inen çocuklar, merdivenleri annesiyle çıkan çocuklar, kaydırakta kaymak için sıra bekleyen çocukların yanında sıra bekleyen anne-babalar, bisikletin peşinden koşan anne-babalar , ‘’dur!,yapma!,düşersin!’’ çığlıkları atan büyükanne, büyükbabalar ve daha niceleri…
Çocukluk dönemi insanın iletişimin en güçlü olduğu çağıdır. Salıncakta sallanırken bir arkadaş edinir, tahterevallide başka bir arkadaş edinir, tanıştığı arkadaşının oyuncağı ile oynamak ister. Ancak koruyucu melekler olarak bizler (ebeveynler-yetişkinler) bunun olmasına pek müsaade etmeyiz. Çünkü kendimiz çocuklarımızın oyun arkadaşı olmuşuz ne gerek var başka arkadaşa!
Sınırlamaların getirdiği birkaç haklı isyandan sonra çocuklarda durumu kabullenmek zorunda kalıp arkadaşlık kurmaktan vazgeçiyorlar. Ancak ne kadar iyi bir oyun arkadaşı olmaya çalışsak da hiçbir zaman bir çocuğun kendi akranıyla oynadığı oyunun tadını ona veremeyeceğiz. Akran öğretimi biz yetişkinlerin öğretiminden daha etkilidir unutmayalım.
Çocuklarımızı bari kendi alanlarında serbest bırakalım. Onları uzaktan izlemeyi öğrenmeliyiz, birey olarak kabul edip istek ve tercihlerine saygı duymalıyız.
İş yerlerimizde bizleri komutla yönlendiren bir üstümüze ne kadar tahammül edebiliriz? Bunu hemen bir mobbing olarak değerlendiririz.
Kusura bakmayın ama çocuklarımızın özgürlüklerini ellerinden alarak onlara kendi şefkatli yüreğimizle mobbinng uyguluyoruz zaten. Onların iletişim kurma, sosyalleşme, serbestçe oyun oynama hakları var. Cesaret gösterip merdivenlerden yalnız çıkma hayalleri var. Düşüp kalkıp acı eşiklerini yükseltme hakları var. Biz onları engelleyerek iyilik yapmıyoruz ve iyi anne baba da olmuyoruz.
Ülkemizde pedagoji ve psikoloji kavramları çok yanlış anlaşıldı lütfen çok geç olmadan kavram yanılgılarımızı ve hatalı davranışlarımızı düzeltelim.
